-Benim ile
bu yolda kim yol arkadaşı olur. Cânına ve başına
kim kıyar, dediği zemân, herkesden önce hazret-i Ebû Bekr (r.a) ileri
atılıp,
- Anam ve babam, mal ve cânım, cümlesi yoluna fedâ olsun; yâ
Resûlallah.
Bu şerefli hizmete ben kulunu kabûl eyle diye ilticâ ve tazarru'
edince,
hazret-i Fahr-i Enbiyâ (s.a.v) kabûl
buyurdu.
Gece ile berâber, ay ve zuhâl yıldızı gibi yola
çıkdılar.
Sıddîk (r.a) o Resûl-i Rabbil âlemîn hazretlerini
sakınıp,
kâh ardına, kâh önüne, kâh sağına ve kâh soluna geçer ve kâh, mubârek
ayağı
parmakları üzerine basardı. Düşmânlar izlemesin diye.
Bu esnâda Habîb-i Hudâ hazret-i Muhammed Mustafâ (s.a.v)buyurdular ki,
- Yâ Ebâ Bekr, ne ızdırâb çekersin. Kendi nefsin için mi korkarsın.
Cevâb buyurdular ki,
- Hâşâ, sümme hâşâ ki, Ebû Bekr bu yolda kendi cânını sakınıp,
kayırsın.Ve
lâkin, yâ Resûlallah! Mubârek cesedinin bir kılına halel gelir diye,
korkarım
ki, benim gibi binlerce kimsenin başı düşse yeridir. Sen din serâyının
mi'mârısın.
Resûlullah (s.a.v),
- Üzülme, Allahü teâlâ bizimledir!' buyurdu.
Mağaraya geldiler. Ebû Bekr (r.a) dedi ki,
- Yâ Resûlallah! Bir mikdâr sabr edin. O mağaraya ben kulun gireyim.
Yılan, akreb cinsinden nesne var ise, zararı Ebû Bekre olsun!
Resûlullah (s.a.v)izin verdi. Mağara içine
girince, ne kadar mahlûkat var ise, târûmâr olup, herbiri deliğine
girdi.
Hazret-i Ebû Bekr (r.a) sırtından mübârek gömleğini
çıkarıp,
parça-parça edip, parçalar ile, o deliklerin temâmını tıkadı. O
deliklerden
biri açık kaldı. Ona parça yetişmedi. O deliğe de, ayağının tabanını
iyice
tıkadı. O büyük sultâna, şimdi se'âdet ile, içeri buyurun diye hitâb
eyledi.
İki cihân serveri de, Besmele söyliyerek, mağara içine girdi. Sabâha
kadar
orada kaldılar. Sabâh oldu. Hazret-i Ebû Bekrin (r.a)
gömleğini arkasında göremeyince, sebebini sordular. Hazret-i Ebû Bekr-i
Sıddîk (r.a),
- Yâ Resûlallah! Yolunda, gömleğimi yırtıp, akrep ve yılan deliklerini
tıkayıp, şerlerini def' eyledim; dedikde,
Resûl-i ekrem(s.a.v),
- Allahım! Ebû Bekri, kıyâmet günü, benim derecemde, benimle berâber bulundur!, buyurdu.
Nakl edilmişdir ki, bu esnâda Fahr-i âlem (s.a.v), hazret-i Ebû Bekr-i
Sıddîkın (r.a) mubârek
yüzlerinde
değişiklik görüp, süâl etdikde, meydâna gelen hâdiseyi anlatdı.
- Mağarada olan delikleri birbir tıkayıp, lâkin, cübbe parçası bir
deliğe yetmedi. O delik de açık kalmasın diye tabanımı dayamışdım. Bir
yılan, birkaç def'a tabanımı sokdu. Ayağımı delikden çekmeğe korkdum
ki,
o yılan delikden dışarı çıkıp, zât-ı şerîfine bir elem verip, ızdırâb
eder,
diye cevâb verdi.
Resûlullah (s.a.v)
- Onunla benim aramı aç, bırak çıksın buyurdu.
O an Ebû Bekr-i Sıddîk (r.a) mubârek ayağını delikden
çekdi.
İçeriden görünüşü hüzn ve gam veren zehirli bir yılan çıkdı. Fahr-i
âlem (s.a.v):
- Ey utanmaz yılan! Benim mağara arkadaşımı ve esrârıma vâkıf olanı,
Allahü teâlâdan korkup, benden hayâ etmedin mi, ayağını sokarak eziyyet
etdin, diyerek hitâb edip, azarlayınca,
Yılan cevâba kâdir olup, dedi ki,
- Yâ Habîbi rahmân! Ey insanların ve cinnin Peygamberi! Senin âşıkın
sâdece insanlar değildir. Belki hayvân zümresinden kuşlar, yılanlar,
karıncalar,
cemâline âşıkdır. Hattâ ben kulun, birçok yaşlı, gözü nemli, kendi
cinsimiz
olan büyüklerimizden yüksek vasflarınızı dinleyip, ışık saçan yüzünüzü
görmeğe müştak ve hayrân ve kendinden geçmiş, şaşkın şeklde ağlıyarak,
mâl ve mülkünü terk edip, âşık divânen olmuşdum. Bu mağarayı
şereflendireceğini
öğrenmişdim. Onun için nice zemândan berî, bu sıkıntılı mağarada
gece-gündüz
demeyip, yolunuzu bekliyordum. Böylece, sizin buraya teşrîfiniz ile,
ayrılık
acısına ve içimdeki derde merhem edeyim. Çünki, en mes'ûd bir zemânda,
bu karanlık mağarada, arkadaşın [mağaraya girince], sabâh güneşi gibi
zâhir
olup, devlet güneşim doğdu. Ammâ ne var ki, arkadaşın yine perde oldu.
Bu sebeble, korku ve hayâ ben kulundan kalkıp, zarûrî olarak, bu
küstahlık
benden vâkı' oldu; diye özr dileyince,
Seyyid-üs-sekaleyn, dünyâ ve âhıretde bulunanların şefâ'atcisi, yılanın
küstâhâne özrünü kabûl etdi. Hazret-i Ebû Bekrin yarasına, mübârek
ağızlarının
suyundan sürdü. O ânda acısı şifâ buldu.
Kaynak:MENÂKIB-I ÇİHÂR YÂR-İ GÜZÎN DÖRT BÜYÜK HALİFENİN MENKİBELERİ Seyyid Eyyûb bin Sıddîk